KÖK BOYALI GÜL ÜSTÜNE

Seher vakti ‘Tek Azad’ta
Menevişli coşkularla
Soluduğumuz bu hayat
Gelip-konar pencereme..

Yedi oluk, yedi güldür
Yedi oluk, yedi rahmet
Yedi oluk, yedi destan
Şakır şakır seker önce
Usul usul harelenir
Derinleştikçe ‘ses’ olur
Bu ‘ses’i dinler melekler
Bahtı açık nice civan
Bu ‘su’dan içmeyi bekler..

İlim, Yurdum, Obam, Belim
‘Kök boyalı gül’ üm., köyüm..
Aşk od’uyla yanar gibi
Damlar gönül bağımıza..

Lıkır lıkır içtiğim su
Püfür püfür esen yeldir
Yedi ümit, yedi terdir
‘Kök boyalı gül’ aşkına
Her İnaylı bir neferdir..

‘Üzerlik otu’ ndan koyun
ve kuru soğan kabuğu
Tütsülü günlerden geçsin
Nazar ‘ilmesin’ köyüme
Kıl çadırdan, gök bilime
Yedi oluk, yedi ‘efsun’
Akıp-gider penceremden

‘İney köy’ün gamze nazı
Bağrında büyütmüş sazı
Ne türküler çalar, söyler
‘Kök boyalı gül’ üstüne

Han önünden çıkan rüzgar
Dolaşır yedi düveli
Ne yorulur, ne de gevşer
Gayet duru, gayet içten
Dönüp okşar ‘Taş köprü’yü..

Benim babam, benim atam
Saraçlardan Ömer Osman
Ezberlemiş yad elleri
Büyütmüş gonca gülleri
Gülen yüzü köyümdendir
Köyüm kokuyor elleri

‘Kök boyalı gül’ümüzsün
Ne çok bülbülün var senin..
Mor kilimiz, yeşil fistan
Ak kepenek, kara çadır
Ölümlerin ‘eren aşı’
Düğünlerin yarenbaşı
Zulümlerin sabır taşı
Ne çok bülbülün var senin..

Yere yemin, göğe dua
Köyüm, köylüm çok yaşasın
‘Höküm’ sahibi Allahım
Yedi oluk, yedi rahmet
Yedi oluk, yedi mevsim
“Eksilmesin penceremden”

Hüseyin TÜREL