İSTASYON

Kıran’ın yanında bir yol ki uzar,
İstasyona varır bu yolun ucu.
Gurbete giderken acılar azar,
Sıla kokar kalbte hep burucu burcu.

Kara tren ıslık çalar uzaktan,
Lokomatif buhar salar sert durur.
Köy türküsü gelir bağdan, çardaktan,
Kalbime bir hicran hançerin vurur.

Vagona binersin gözün o yönde,
İnay’ın çeşmesi ses verir ağlar.
Kara tren kalkıp yola gidende,
Sanki yüreğine matemler bağlar.

Ey benim İnay’ım kınalı köyüm,
Kaç sefer yaşadım bu ayrılığı.
Vurdu özlemlerin içime güm güm,
Kapladı özümü acılar ağı..

Tren gider ben kalırım yollarda,
Bedenim vagonda kalbim köyümde.
Ya ekin mevsimi veyahut karda,
Mecal komaz bu ayrılık her kimde.

İstasyon deyince böyle bir hüzün,
Çöker yüreğime İnay’dan uzak.
Sararır içimde resimler güzün,
Savrulur mevsimler hep yaprak yaprak.

Mehmet ERDOĞAN