HÜZÜNLÜ HAN

Yanından geçtim gittim, baktım hüzünlüsün sen,
İnay’ın ortasında yolcu bekleyen Han’ım.
Bir zamanlar uğrardı seyyahların şakrak, şen,
Şimdi yolcun kalmamış, sana benziyor canım.

Evet senin gibidir, yolcusuzdur bu yürek,
Issız bir çölde gibi, sessiz, münkesir ağlar.
Dudaklarında bir dost, bir arkadaş tek dilek,
Köşede yolcu bekler, yakmış kandil, çerağlar..

Ey Han yolcu durağı, sana da gelmiyorlar,
Senin de yüreğini böyle kaplamış hüzün.
Maziyi hatırlatır, itâb eder diyorlar,
Ama onları süzer, geçerken mahzun gözün.

Olsun be muhteşem Han, varsın olmasın yolcu,
Ben ve sen bu dünyada dostsuz ve arkadaşsız.
Olsak da bir gün biter bu yalnızlığın ucu,
Bizi o dostlar bulur, bu hazin yurtta; ıssız.

O dostlar ki ayyüzlü çehrelerle gelirler,
Geçmişi satır satır yüreklerine yazıp.
Sana ve bana koşup tezelden el verirler,
Atlarının nalından mukaddes yollar tozup.

Mehmet ERDOĞAN